هر چیز که در جستن آنی ، آنی

آموزگار خردمندی از شاگردانش پرسید:
فکر می‌کنید ارزش یک انسان چگونه معلوم می‌شود.
یکی پاسخ داد: ارزش یک انسان به چیزهایی است که دارد.
معلم لبخندی زد و گفت:
روی زمین چیزی مهم‌تر از انسان نیست.

پس نمی‌توان ارزشش را برمبنای چیزی کم ارزش‌تر از خودش سنجید.

ارزش انسان را نمی‌توان با داشته‌هایش اندازه گرفت. یکی از انتهای کلاس بلند شد و گفت:
ارزش یک انسان به بزرگی کارهایی است که انجام داده! معلم گفت: آنچه والا بودن یک فرد را ثابت می‌کند کرده‌های او نیست؛
چون بیخ و بن آن‌ها معلوم نیست!!!
آدم‌ها گاهی کارهای بزرگی انجام می‌دهند اما با اهدافی حقیر
و گاهی کارهای کوچکی انجام می‌دهند اما با نیّتی متعالی
آنگاه معلم خود پاسخ گفت:
ارزش یک انسان به نداشته‌های اوست.
بچه‌ها تعجّب کردند.
یکی گفت: پس من از همه با ارزش‌ترم چون چیزی ندارم؛ حتی کفش‌هایم هم برای خودم نیست!
همه خندیدند.
معلم ادامه داد:
ارزش یک انسان به چیزهایی است که ندارد اما برای به‌دست آوردن آن‌ها تلاش می‌کند.
اگر شما به فکر دست یافتن به یک خانه رویایی بزرگ هستید ارزش شما‌‌ همان خانه است.
و اگر دست یافتن به یک دوچرخه، یک موتور یا یک ماشین شیک را در سر می‌پرورانید،
شما به اندازۀه‌مان خواسته ارزشمندید اما اگر در جستجوی شادی خانواده و محله و جامعۀ خود هستید، ارزش شما
بسیار بالا‌تر خواهد رفت و اگر در جستجوی خداوند، حقیقت، شعور و خرد باشید شما ارزشمند‌ترین خواهید بود.
یادتان نرود:

تا درطلب گوهر کانی، کانی
تا در هوس لقمه نانی، نانی
این نکته رمز اگر بدانی، دانی
هر چیز که در جستن آنی، آنی